Ég get orðið orðlaus.

Síðast liðna vor lenti ég í því að vefja vélsleða utan um girðingu sem liggur niður með Langjökli að Hveravöllum. Þegar þetta gerðist var skollið á mikið myrkur og lágrenningur, Höggið sem sleðinn fékk á sig var töluvert mikið og var upplifunin eiginlega þannig að hreinlega hefði tundurskeyti lend á sleðanum.

Við þetta kastaðist ég ég af og rankaði við mér nokkra metra frá sleðanum, þarna fékk ég mikið höfuðhögg þar sem hjálmurinn minn skall utan í stóru grjóti. Hjálmurinn var ónothæfur á eftir.

Við félagarnir höfum verið að flytja sleða, kerrur og annan viðlegubúnað í nýtt húsnæði sem okkur áskotnaðist. Þar sem ég hef lítið getað tekið þátt í þessu með þeim sökum vinnu og aðstæðna heima fyrir var ég sendur með skömm til að ganga frá einum hlut í húsinu.

Þegar ég opna dyrnar eftir miðnætti, kveiki ljós og geng inn bíður kassi merktur mér fyrir innan dyrnar.

Í kassanum var splunkunýr hjálmur ásamt stórum miða sem á stóð:

ÞÚ ERT NÚ BARA EINS OG ÞÚ ERT, ENN VIÐ VILJUM HAFA HAUSINN Í LAGI ÁFRAM.

Þessir strákar hafa hjálpað mér gríðarlega mikið undanfarið, og eru reyndar enn að reyna að koma mér á fætur,  þó ekki eftir þessa veltu á jöklinum heldur í gengum mína erfiðleika.

Oft finnst mér ganga hægt og lítill tilgangur sé með þessu öllu enn það var ROSALEGT að sjá það svona að einhverjum finnst allavega smá vænt um mann.

Oft ætlar maður að vinna einn stóran sigur, enn ég hef lært að litlu sigrarnir verða að koma fyrst.

Strákar í þessu tilfelli  notast ég við nafnleyndina þó ég vilji skrifa nafn ykkar með risa stöfum.

Ég segi bara TAKK.

Athugasemdir

[Gulli litli, 6.9.2008 kl. 10:49]

kúl...

[S. Lúther Gestsson, 7.9.2008 kl. 01:54]

Jamm.